Jan Marco, dat gebruik jij af en toe weet ik, Google Translate:
French detected, English: John the Square
David John Moore Cornwell, better known by the pen name John le Carré, is a British author of espionage novels. During the 1950s and 1960s, he worked for both the Security Service and the Secret Intelligence Service.
In het archief van de NRC heeft Bas Heijne hem tot twaalf keer toe als John le Carré
Born October 19, 1931 maaar vorige week vrijdag kwam er van hem wel nog een nieuw boek uit:
John le Carré’s Agent Running in the Field — slow-burn but provocative
The engine of every decent novel, and certainly every spy thriller, is conflict. “The cat sat on the mat is not a story,” as John le Carré has opined, “but ‘the cat sat on the dog’s mat’ is.” A neater summary of the writer’s craft would be hard to find — but for too much of his latest novel, le Carré ignores his own advice. This cat sits too long on its own mat.
Hoofdpersoon, van beroep, geheim agent, is-tie braaf nu: huwelijk, OK, vakmanschap, OK, badminton, hartstochtelijk. Twintig jaar terug, voor de held in een ander boek, louter misère.
Zoiets hoor je ook aan zijn stem als hij nu en ter vergelijking twintig jaar eerder het eigen boek zelf inspreekt.
Evengoed genoeg nog om je te verkneukelen:
‘Dom is keen to have a word with you’
‘Dom?’
‘Dominic Trench, our recently appointed head of London General. Your one-time head of Station in Budapest. He says the two of you got on like a house on fire. I’m sure you will again. Why are you looking at me like that?’
‘Are you seriously telling me Dom Trench is head of London General?’
‘I don’t think I’d lie to you, Nat.’
‘When did that happen?’
‘A month ago. While you were asleep in Tallinn not reading our newsletters. Dom will see you at ten tomorrow morning prompt. Confirm with Viv first.’
‘Viv?’
‘His assistant.’
‘Of course.’
Over hoofdstukken heen zal onze Nat zijn nieuwe leidinggevende tegenover de lezers blijven afzeiken:
Dom doesn’t do guilt
Dom doesn’t do confrontation
Dom doesn’t do irony
Maar waarderend over een andere collega:
She doesn’t do hysterics and she likes fish.
Twintig jaar geleden Had hij er zo nog maar één, overigens ook met een professionele “Nat” als held:
“That’s not an exit wound, that’s a splat wound. You’d need a dumdum bullet to make a hole like that.”
Waar iemand had aangeboden diens bevindingen bij een sectie in het Turks te vertalen:
“I can’t do splat,” the consul warned Brock wretchedly, “it doesn’t translate” …
Dumdum, splat in Duitse vertaling:
“Das ist keine Austrittswunde, sondern eine Eintrittswunde. Ein solcher Schürfsaum kann eigentlich nur von einem Dum-dum-Geschoß stammen.”
“Schürfsaum kann ich nicht”, meinte der Konsul mit kläglicherStimme, “das kann man nicht übersetzen” …
Nederlandse vertaling? € 1,50 => marktplaats.nl/…/boeken/…single-en-single-john-le-carre.html
De man zijn boeken zijn -tig keer verfilmd of in een tv-serie verwerkt, 16 inmiddels belegen foto’s daaruit:
Ranking Every John Le Carré Adaptation
Whose Smiley was best? Leamas? What about Hiddleston though?
Le Carré gave readers the spy-versus-spy and inside tradecraft they craved, but with a dose of literary modernism and a disillusioned worldview.
In feite een literaire beoordeling:
Despite the presence of spies, Le Carré’s work is not a natural fit for the screen. The shifting perspectives, the disorienting time shifts, the coded interactions that require two or three hundred pages of immersion before you can feel confident in even identifying the main characters, or explaining the gist of their basic interactions––how do you put all that into a two-hour visual experience while also staying true to the art, and selling popcorn on top of it?