JM, je Nemo Kennislink zegt ook:
Bang dat het te druk wordt in de ruimte, hoeven we niet te zijn volgens de onderzoekers. “Het wordt weliswaar steeds voller, maar het is een gentlemen’s agreement dat de satellieten na zo’n vijfentwintig jaar ophouden te bestaan.
Net als zij van Defensie:
De satelliet van nog geen 10 kilo draait elke 90 minuten een rondje om de aarde op een hoogte tussen de 600-700 kilometer. Uiterlijk over 25 jaar komt de nano-satelliet terug naar aarde en verbrandt in de dampkring.
Maar tot die tijd blijft dat ding een gevaar op de weg:
There’s a Speeding Mass of Space Junk Orbiting Earth, Smashing Into Things
Some aerospace experts are concerned that, despite their advantages, CubeSats may be little more than rocks in space. They too often malfunction, are too small to track easily and usually have no propulsion system to allow them to steer clear of other spacecraft.
Wat die dashcam destijds op dat kruispunt registreerde:
An abandoned Russian military communications satellite slammed into an Iridium satellite, with a closing speed of about 26,000 miles an hour.
The satellites broke into 2,300 pieces of high-speed shrapnel large enough to track. Some burned up in the atmosphere, but most are expected to orbit Earth for decades to come.
Of opzettelijk rood licht negeren:
Anti-satellite test generates dangerous space debris
Millions of new pieces of space junk may have been generated during a Chinese test of an anti-satellite weapon. The debris could be dangerous for existing satellites – and even for astronauts aboard the International Space Station and the space shuttle – for years to come.
The missile likely released a projectile that slammed into one of its derelict polar-orbiting weather satellites, known as Feng Yun 1C, which flew at an altitude of about 800 kilometres.
Ruimtebomvest:
The collision created about 40,000 pieces of debris larger than 1 centimetre. That will nearly double the amount of debris of that size at similar altitudes. It may also have created 2 million fragments wider than 1 millimetre across.
Such altitudes are heavily trafficked by imaging, meteorological, surveillance, remote-sensing and communications satellites. These spacecraft could be seriously damaged if they were hit by the debris, which can travel at 7.5 kilometres per second – 30 times faster than a jet aircraft.
Traveling at 7.5 kilometres per second, website stuffin.space:
Lik-op-stuk, Clooney gaat de mist in bij het verwisselen van Nespresso capsules, gets hit by debris:
Cascade effect
Because the density of the atmosphere is low at altitudes of about 800 km, the space junk could circle the Earth for a decade or more without dropping down low enough to burn up in the atmosphere.
And if at some point the debris did hit a satellite, that satellite could also break up, creating ever more space junk in a cascade effect.
Een hele motorkap of zo is dus niet eens nodig als je als natie kwaad in de zin hebt:
Traveling at orbital speeds up to 17,000 miles an hour, even an aluminum pellet 1-centimeter wide packs the kinetic equivalent of a 400-pound safe moving at 60 miles an hour.
Last year, a scrap barely bigger than a grain of salt blew a hole in the European Space Agency’s Sentinel 1-B satellite, knocking off five pieces that narrowly missed a nearby satellite.
Down below, Poetin, is zich van geen kwaad bewust. Ik keek alleen maar naar die prachtig begroeide kabels!
Links achter hem, keukenrol binnen handbereik. Waar hij net was, prut:
Trans-Atlantische communicatiekabels, net niet geraakt door vallende brokstukken uit de ruimte:
Internetkabels op zeebodem in kaart gebracht
Een groot onderdeel van de ruggengraat van het internet ligt in de vorm van internetkabels op de bodem van de oceaan. Deze zijn nu te zien op een nieuwe, interactieve kaart.
Duizenden kilometers aan glasvezelkabels zo dik als brandweerslangen verbinden ongezien de continenten met elkaar. Deze kabels zijn verantwoordelijk voor een belangrijk deel van het dataverkeer op aarde. Maar waar en hoe de kabels lopen, is voor velen onbekend.
Ruimtevaartuigen en water? Remedie voor een probleem met de CubeSat, tegenliggers ontwijken:
Watermotor voor minisatelliet
Kleine, kubusvormige satellietjes zijn handig voor goedkope ruimtemissies, maar hebben een groot nadeel: ze hebben meestal geen aandrijving. Daardoor bewegen ze hulpeloos door de ruimte. Een nieuwe, eenvoudige aandrijving met waterdruppels kan de kleine satellieten helpen.
De kleine satellietjes, ook CubeSats genoemd, worden steeds populairder in de ruimtevaart. Ze liften mee tijdens de lancering van grotere satellieten, worden een voor een uit de raket geworpen en doen vervolgens hun ding. Ze zijn bijvoorbeeld handig voor aardobservatie, het maken van radioverbindingen en experimenten in de ruimte met medicijnen en planten.
Omdat ze zo simpel mogelijk worden uitgevoerd, kost een minisatelliet weinig, waardoor ermee kan worden geëxperimenteerd. Ze hebben echter een grote beperking: over het algemeen past er geen aandrijving in. Een kleine verbrandingsmotor neemt te veel ruimte in of is een te groot risico voor de rest van de satellietinhoud. Daardoor zijn de apparaten nu vaak afhankelijk van hun baan rond de aarde; alleen voortgedreven door het zetje dat ze aan het begin kregen en de zwaartekracht.
Water is thought to be abundant on the Martian moon Phobos, potentially a huge gas station in space:
Ze bedachten een motor die werkt met waterdruppels. Het water zit in een klein reservoir met een heel smal spleetje (10 micron breed). Zwakke verwarmingselementen verhitten het water, waardoor er mist bestaande uit minuscule druppeltjes door het gaatje heen wordt geperst. Doordat het gaatje zo smal is, zal de rest van het water niet naar buiten lekken.
De uitgestoten mist zorgt voor een klein beetje aandrijving. Precies genoeg, denken de onderzoekers, om het zetje te geven dat satellieten nodig hebben. Als een CubeSat bijvoorbeeld net niet goed in zijn baan zit, is een klein beetje waterdruppelkracht genoeg om de koers te hervinden.
Four FEMTA thrusters in a one-unit CubeSat, loaded with about a teaspoon of water, and tested in a vacuum:
De motor gebruikt bijna geen energie. Volgens de onderzoekers vereist een draai van 180 graden (handig als de satelliet per ongeluk met de verkeerde kant naar de aarde gericht staat) maar 0,25 W. Dat is belangrijk, want de nanosatellietjes hebben alleen een paar zonnepanelen als energiebron.
Best wel leuk om uit te zoeken hoe het in elkaar zit. Jij bent m.i. een meester in goed uitzoeken op het internet.
