Hoi Weerman,
Wat ik van DWDD en Brandpunt uitzending vond is als volgt te beschrijven, dat je naar een cabaretier gaat en de grappen al gehoord hebt. Blijkbaar wel leuk fenomeen dat men de massa media gaat informeren met voor mij oude grappen om het uit te leggen. Blijkbaar ben ik redelijk op de hoogte m.b.t. dit onderwerp.
Wat ik positief vind is dat men nu een veel realistisch beeld heeft dan in het verleden. Toen was het sentiment dat bedrijven met je privacy gegevens ‘aan de haal’ gaan. De mensen zijn het slachtoffer. Nu is veel meer dat mensen rationeel kiezen om hun privacy gegevens te delen om niet te hoeven te betalen. Even gechangeerd geformuleerd. ING zegt dat mijn betaalrekening 1000 euro per jaar gaat kosten als ze de ‘echte kostprijs’ gaan rekenen. Ze komen met het fanatische voorstel om mijn meta-data van mijn rekening te gaan verkopen aan derden en dan hoef ik maar 100 euro per jaar te gaan betalen. Heb ik toch wel 900 euro per jaar verdiend!, niet uitgegeven is geloof ik een beter omschrijving
Heb ik er 900 euro per jaar voor over dat niemand mag weten hoeveel ik verdien en waar ik mijn geld aan uit geef? Ik koop wel vaak bij Mediamarkt en andere internetcomputerwinkels. N.B. Is de meta-data nu al niet beschikbaar voor instanties buiten ING? Kunnen mensen die bij ING werken mijn meta data inzien? Indien je bij Politie werkt kan je gewoon in buitenland in de politiedata van de burgers te bekijken.
Hun eigen held is Evgeny Morozov
Morozov liet zien dat veel discussies over digitale technologie worden gedomineerd door “cyberutopisten” die de invloed van technologie schromelijk overschatten.
Misschien ben ik wel een ‘cyberutopist’. Ik denk dat ik technologie schromelijk heb onderschat dan overschat. Wie had verwacht dat mensen 200 keer per dag op hun smartphone gaan kijken of ze berichten hebben gehad (van hun ‘vrienden’).
Solutionisme is het idee dat er voor ieder probleem - hoe complex en gelaagd ook - een technologische oplossing is. Ingewikkelde sociale fenomenen in het domein van politiek, gezondheid of onderwijs zijn volgens de aanhangers van het solutionisme te reduceren tot overzichtelijke problemen met een dito technische oplossing.
Ik heb gehoord dat mensen die in een probleem wijk wonen niet grote problemen hebben, maar vele kleine problemen die ze niet zelf kunnen oplossen. Ik denk dat IT voor veel mensen zou kunnen helpen om de voor hen moeilijke kleine problemen op te gaan lossen.
Morozov laat met verve zien dat solutionisme wijdverbreid is: van de Piratenpartij die het democratische tekort op wil lossen met een op Wikipedia gebaseerd organisatiemodel tot politiediensten die met voorspellende computermodellen criminaliteit willen voorkomen.
Banken lijden steeds minder schade door fraude met internetbankieren. In de eerste zes maanden van het jaar kostte dit de banken nog 148.000 euro, ruim 80 procent minder dan in de laatste zes maanden van 2015.
De werkelijkheid geeft dus concreet aan dat voorspellende computermodellen criminaliteit kan voorkomen.
Allemaal leuk en aardig, zegt Morozov, maar het gevaar van het reduceren van complexe problemen tot ‘easy to fix’-problemen, is dat het probleem zelf niet meer onder ogen wordt gekomen.
Heel veel grote problemen die mensen zien zijn ‘easy to fix’. Denk dat mijn moeder gaat zeuren over dat ze aan en uit schakelaar niet makkelijk kan vinden op haar nieuwe computer (die ik haar heb gegeven).
Nee, onze samenleving wordt gedreven door risico-minimalisatie, door een wens om problemen te voorkomen in plaats van er mee te dealen. Technologische buzzwords als big data en algoritmen worden gezien als de tovermiddelen om grote kwesties als obesitas, misdaad, terrorisme en klimaatverandering voorgoed uit te roeien.
Iedereen begrijpt denk ik wel dat grote kwesties niet voorgoed uit te roeien zijn. Denk aan het behalen van Wereldvrede.
Ze erkennen niet dat deze vormen van surveillance al lang zijn genormaliseerd en onderdeel uitmaken van de economische en politieke logica die in alle Westerse landen heerst.
Ik ga er vanuit dat metadata m.b.t. telecom veel wordt gebruikt omdat het zo gemakkelijk te verzamelen en te gebruiken is. Indien een aanslag in Nederland wordt gepleegd gaan de tweede Kamerleden ‘moord en brand schreeuwen’ waarom AIVD niet goede analyse heeft gemaakt.
Wij leven in een tijdperk van informatieconsumentisme, waarbij de neo-liberale marktlogica van alle informatie een verhandelbaar product heeft gemaakt. Wetten noch technologie zullen ons redden van de instanties en bedrijven die bestaan bij de gratie dat iedereen zichzelf monitort en data deelt. En die ervan profiteren dat de hele economische infrastructuur erop gebouwd is om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen en diensten gratis weg te geven.
Ik zou meer de keuze willen geven aan de gebruikers. Ze kunnen abonnement nemen om te betalen of ze kiezen ervoor om met hun privacygegevens te gaan betalen.
Overheden en technologiebedrijven streven allebei hetzelfde na: de verzameling en analyse van onze persoonsgegevens. Massasurveillance moet je in dezelfde lijn zien als een app die je op je smartphone zet om je eigen gezondheid te monitoren.’
Ik ben meer voorstander van dat ik mijn eigen persoonsgegevens met anderen deel, maar ook persoonsgegevens aan anderen mensen die ik ken gaan toevoegen. Haast iedereen zet zijn CV online op LinkedIn, dus deelt zijn persoonsgegevens met de rest van de wereld.
In een artikel Het artikel Information Consumerism: The Price of Hypocricyin de Frankfurter Allgemeine Zeitungwaarschuw je voor de aanstaande ‘informatie-apocalyps’ die ons staat te wachten. Hoe ziet die er uit?
‘Het grote gevaar is dat wij straks geen enkele invloed meer kunnen uitoefenen op de manier waarop het maatschappelijk systeem functioneert. We hebben een app die ons vertelt wat we moeten doen maar weten niet hoe die is gegenereerd.
De mens als slachtoffer. Ik geloof het niet. Indien een app mij helpt waarom zou ik het niet gaan gebruiken.
Dat betekent de facto dat je als burger dood bent. Je bent er wel, soort van, om te zorgen dat je belastingen worden betaald en je smartphone opgeladen blijft, maar dat is min of meer waar jouw bijdrage aan het systeem ophoudt. Je bent een robot, het systeem houdt je in leven en voedt je broccoli, maar dat is de enige functie die je hebt in het systeem. Dat is volgens mij de toekomst die ons te wachten staat en dat vind ik geen prettig vooruitzicht.’
Geloof ik niks van. Ik denk eerder dat het systeem zoals het altijd heeft gewerkt ten dode is opgeschreven. Je gaat naar je werk en je bent x uren aanwezig om zo snel mogelijk weer naar huis te gaan om de krant te gaan lezen en te vragen aan je vrouw “Is het eten al klaar?”. Vooruitzicht is dat veel dynamisch zal worden. Je moet groot netwerk hebben om te kunnen overleven.
Onze vijand is niet langer de excessieve macht van de aggressieve kapitalist die zijn werknemers uitbuit. Nee, de mensen die wij moeten vrezen zijn zij die denken dat zij de burger niet meer nodig hebben om te bepalen wat goed is en belangrijk.
Als je naar ZZP discussie kijkt dan heb ik gevoel dat sommige ZZP-ers zich laten uitbuiten. Laatst was ZZP-er (systeembeheerder) in een-vandaag achtige programma die vertelde dat zijn spaargeld op en geen geld meer op betaalrekening had. Geen buffer en goede visie hebben past m.i. niet bij een ondernemer. Hij wilde met de bank gaan praten over lening. Lijkt mij dat je snel bij de afdeling “bijzonder beheer” bij de bank komt…
Overheidsinstanties die big data gebruiken om het gedrag van hun burgers te sturen en bedrijven die alles wat burgers doen tracken en monitoren.’
Doet iedereen. Blijkbaar houden kredietregistratiebureaus dat ook bij:
Tidal lijkt in financiële problemen te zitten. De muziekstreamingdienst zou meer dan honderd openstaande rekeningen niet kunnen betalen. Dat schrijft de Noorse krant Dagens Næringsliv op basis van documenten van kredietregistratiebureaus. Dat Tidal zijn rekeningen niet betaalt, is op zijn minst opvallend noemen. De muziekstreamingdienst werd juist opgezet met het idee om ‘eerlijke bedragen’ uit te keren aan platenlabels en artiesten.
Als je eerlijke bedragen wil uitkeren zal je ook eerlijke prijzen moeten vragen.
Je zegt dat ‘privacy’ deel moet zijn van de politieke en maatschappelijke discussie. Hoe doe je dat? Hoe breng je zo’n vaag en abstract begrip in de publieke discussie? 'Dat is heel simpel. Door uit te leggen dat privacy geen doel op zich is, maar een middel om democratie te bereiken. Privacy is instrumenteel en secundair. Als je dat eenmaal duidelijk hebt gemaakt, moet je er zeker van zijn dat mensen hun recht op privacy niet gaan gebruiken om zich los te weken van de wereld. Het is makkelijk om privacy te beschouwen als een recht waarmee je je terug kan trekken uit de publieke ruimte en daarna alleen nog maar Netflix te kijken en Spotify te luisteren.
Als je nu naar de maatschappij kijkt zijn veel mensen niet betrokken. Dat was in verleden ook zo. Sommige personen vinden het leuk om voor de publieke zaak in te gaan zetten.
Ik beschouw privacy als een manier om toegang te krijgen tot een veilige en private ruimte, waar je kunt reflecteren op de wereld, een mening kunt vormen, kunt bedenken hoe je het systeem anders wilt zien, om vervolgens terug te keren naar het publieke forum en bij te dragen aan de verbetering van het systeem, jouw mening in te brengen en te debatteren.
Helemaal mee eens.
Er zijn mensen die van privacy een economisch concept willen maken: iedereen krijgt de beschikking over zijn eigen persoonsgegevens en kan die vervolgens verkopen aan bedrijven als Google, in plaats van die, zoals nu, gratis weg te geven. Hier wordt serieus over nagedacht door invloedrijke denktanks en belangrijke auteurs als Jaron Lanier.
Prachtig geformuleerd! Formaliseren wat nu al gebeurt.
De hartelijke groet Jan Marco